9:44 μ.μ.
.
Το κινητό τηλέφωνο χτυπά και στην οθόνη του εμφανίζεται ένας άγνωστος σε μένα συνδυασμός αριθμών. Στην άλλη άκρη της γραμμής μια αγχώδης ανδρική φωνή συστήνει τον ιδιοκτήτη της. Πρόκειται για τον σύνδεσμο του Υπουργείου Παιδείας με τους εκπαιδευτικούς των φορέων που αναπτύσσουν δράση στην δομή φιλοξενίας των προσφύγων του Σκαραμαγκά. Αφού προλογίζει το γεγονός ότι γνωρίζει τη δραστηριότητά μου, συνεχίζει εξηγώντας τον τρόπο που βρήκε το κινητό μου, μου ανακοινώνει την ανάγκη άμεσης εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών στο πεδίο της περιβαλλοντικής επιστήμης και ολοκληρώνει λέγοντας "Θα σε περιμένουμε αύριο, Δημήτρη". Όλα αυτά εκτυλίχθηκαν σε λιγότερο από ένα λεπτό.
Μεγάλη πρόκληση. Αλλά και μεγάλη η χαρά για το γεγονός ότι μπορώ να βοηθήσω με τις γνώσεις μου τους φίλους από τους μακρινούς τόπους να κατανοήσουν το πώς αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον σε τούτον εδώ τον τόπο. Τι δικαιώματα και τι υποχρεώσεις έχουμε. Η ανταπόκριση ήταν μοναδική. Το ίδιο και η εμπειρία. Εκτιμώ ότι δεν υπάρχει εντονότερο συναίσθημα για έναν εισηγητή από το να
πυροδοτεί με την εισήγησή του ερωτήσεις. Όταν μάλιστα αυτό συνδυάζεται
με ένα αίσθημα προσφοράς, τότε πρόκειται για εκπαιδευτική κορύφωση.
Για την ιστορία η φωτογραφία έχει τραβηχτεί λίγο πριν εισέλθω στη δομή. Τι κρίμα που απαγορεύονται οι φωτογραφήσεις εντός της δομής, μιας και δεν μπόρεσα να αιχμαλωτίσω στην αιωνιότητα το αμέσως επόμενο στιγμιότυπο, το οποίο με οδήγησε σε με μια διασκεδαστική διαπίστωση: παρά τα διαφορετικά ερεθίσματα, η συγκολλητική ουσία των πολιτισμών μας είναι η μουσική! Ναι η μουσική! Ορισμένοι από τους φίλους που φιλοξενούνται στη δομή απολάμβαναν τον χειμερινό ήλιο, γυμνάζοντας παράλληλα με βάρη το κορμί τους υπό τους ήχους του Νίκου Βέρτη!
