Κάτι δικά μου

Ξεκινάς κάτι από το μηδέν. Υπάρχει όραμα. Και όρεξη. Τρως τα μούτρα σου στην πορεία επειδή εμφανίζονται χίλια δυο εμπόδια. Δεν το βάζεις, όμως, κάτω. Είσαι μόνος. Ε και; Σηκώνεις τα μανίκια, σφίγγεις τα δόντια και εστιάζεις στον στόχο. Τα καταφέρνεις. Παράγεις έργο. Καταξιώνεσαι. Προκαλείς θαυμασμό. Και ζήλια. Αν δεν το κατάλαβες, μόλις φθάσαμε στο σημείο που θα πρέπει να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Αρχίζει, λοιπόν, το γνωστό θέατρο του παραλόγου και ένας μίζερος χαρτοπόλεμος, που αποσκοπεί στην κονιορτοποίηση υγιών εγχειρημάτων. Θέλεις να βγάλεις κάποιον ανταγωνιστή από την μέση; Κάνε το με στιλ. Όχι με ψέυδη. Όχι μέσω τρίτων. Πώς μπορούμε να οραματιζόμαστε ευρωπαϊκά μοντέλα όταν το ένστικτο της ρουφιανιάς και το στοιχείο του κομπλεξισμού είναι τόσο έντονα;

Ξέρω, ξέρω. Μόνος μου τα γράφω και μόνος μου τα καταλαβαίνω. Έπρεπε όμως. Το είχα ανάκη

Posted in: Κάτι δικά μου